„Gwałtownych uciech i koniec gwałtowny...”* Chloe Gong „Our Violent Ends. Burzliwe zakończenia”

 

Tytuł: „Our Violent Ends. Burzliwe zakończenia”

Autorka: Chloe Gong

Liczba stron: 573

Wydawnictwo: Jaguar

Od poskromienia potwora z rzeki Huangpu i szaleństwa nawiedzającego Szanghaj minęło kilka spokojnych miesięcy. Nad miastem wiszą widma nowych niebezpieczeństw, nastroje między wszystkimi istotnymi frakcjami są coraz bardziej napięte i wszystko zdaje się prowadzić do wojny domowej. Szkarłatny Gang i Białe Kwiaty padają natomiast ofiarą szantażysty, który grozi wypuszczeniem ocalałych potworów i powrotu szaleństwa na ulice Szanghaju. Wkrótce groźby zmieniają się w serię ataków: tym razem skrupulatnie celowanych i w pełni kontrolowanych. Juliette i Roma swojej relacji – skomplikowanej jak jeszcze nigdy – są zmuszeni do ponownego połączenia sił, gdyż wydaje się, że tylko im zależy na powstrzymaniu szaleństwa: zarówno tego chorobliwego, jak i szerzonego przez wszystkich wokół.

Po naprawdę miłym zaskoczeniu na „These Violent Delights” [recenzja], sequel niestety trochę mnie zawiódł. Prawdopodobnie miałam w tym swój udział, bo na dość wczesnym etapie na własne życzenie zaspoilowałam sobie największe zwroty akcji, ale po lekturze nie czuję, że zrobiłyby one na mnie dużo większe wrażenie, gdybym tej niespodzianki sobie nie zepsuła. Ta część po prostu grzała mnie dużo mniej.

W „These Violent Delights” głównym, choć wcale nie tak rozbudowanym wątkiem było oczywiście szaleństwo i jego tajemnicza, magiczna natura, które napędzały całą akcję i przede wszystkim pchały głównych bohaterów sobie w ramiona. Niestety zagadkę rozwiązano pod koniec pierwszej części i w drugim tomie wątek ten nie miał już takiej siły przebicia. Jest on właściwie zbędny i bardzo pretekstowy, co najlepiej obrazuje fakt, że zostaje porzucony na długie rozdziały tylko po to, by jak typowy MacGuffin namieszać w finale.

Przez to odarcie z paranormalnej tajemnicy, „Our Violent Ends” jest powieścią dużo bardziej skupiającą się na polityce. Niekoniecznie jest to zabieg zły, co raczej nie do końca przeze mnie spodziewany. Końcówka, gdy od knucia i politycznej gadki fabuła przechodzi prosto w czyny jest zdecydowanie lepsza, przede wszystkim dlatego, że znowu zaczyna coś się dziać, bohaterowie mają co robić: muszą działać i wychodzić z tarapatów, by za chwilę wpaść w kolejne. A na to wszystko mają bardzo mało czasu. Tu już nie ma chwili na rozmowę, planowanie czy spiski, przez co w pewnym momencie akcja „Our Violent Ends” przemienia się w czarną komedię omyłek, pełną niedomówień, nieporozumień i zaskoczeń. Ostatnie rozdziały to wręcz maraton zdarzeń przebiegnięty sprintem, co rzuca jeszcze większy cień na drugi akt tej części. 

Mimo to w opowiadanej historii znalazł się czas na chwilę refleksji, zadumy i przede wszystkim szczerej rozmowy od serca między parą głównych bohaterów. Można się oszukiwać, ale prawda jest i pozostaje taka, że „These Violent Delights” i „Our Violent Ends” to retelling „Romea i Julii” i wątek romantyczny między główną parą jest tu kluczowym powodem, dla którego najpierw ta dylogia powstała, a potem została przez nas przeczytana. W końcu dostajemy momenty kluczowe dla związku Romy i Juliette, a ich historia jest jeszcze bogatsza i intensywniejsza niż w pierwszej części: głównie ze względu na fakt, na jakim etapie są oni na początku tej części (spoiler nie-spoiler: są od siebie dalej niż w TVD). Bardzo dobrze czytało mi się o ich rozterkach, walce samych ze sobą, miłości i nienawiści, które odczuwali jednocześnie: widocznych zarówno w ich wewnętrznych monologach, jak i rzeczywistym działaniu, zwłaszcza ze strony Juliette, która zdecydowanie wiodła w tej części prym. Kluczowe dla ich relacji sceny są jednymi z lepszych w tej książce i warto było przeczytać tę dylogię choćby dla nich.

O ile podoba mi się zwrócenie uwagi na postaci poboczne zamiast skupiania się wyłącznie na Romie i Juliette, to zabrakło mi w tym jakiegoś szczegółu i ważniejszego powodu. Wątki Bena, Marshalla, Kathleen i Rosalind bywają ciekawe, ale przede wszystkim są szczątkowe i czuć, że ich rozdziały zostały dodane jedynie jako przerywnik do głównego wątku: to takie sztuczne budowanie napięcia i przedłużanie cliffhangerów. Nie są one ani samodzielne, ani zbyt istotne dla fabuły, choć na pewno dodają kolejną warstwę do bardzo dobrze wykreowanego świata i pozwalają trochę lepiej poczuć klimat Szanghaju lat 20. Najbardziej zawiódł mnie zwrot akcji, którego nic nie zapowiadało przez półtorej książki, wprowadzony tylko po to, by po raz kolejny rozdzielić bohaterów i zmienić konfigurację w drużynach: w innym wypadku byliby oni razem po prostu zbyt silni i właściwie nie byłoby o co walczyć. W moich oczach jest to dość tani zabieg, wprowadzający oczywiście odrobinę dreszczyku, ale przede wszystkim będący kolejnym pretekstem do romantycznej sceny między zakazanymi kochankami.

Mimo że „Our Violent Ends” nie porwało mnie tak jak „These Violent Delights”, sięgnę po kolejne książki Chloe Gong, zwłaszcza z tego uniwersum, bo bardzo polubiłam ten świat i tych bohaterów i mam wrażenie, że są w stanie mi jeszcze wiele zaoferować. Jestem ciekawa kolejnych prób łączenia klasyki literatury zachodniej – tym razem w wersji komediowej, opartej na nieznanej mi historii, dlatego już teraz na mojej liście znajduje się „Foul Lady Fortune”, a następnie być może kolejne odsłony tego czy innego cyklu. Zdecydowanie za jakiś czas wrócę też do tej oryginalnej dylogii i nieważne, czy kluczowe momenty do tego czasu wyparują mi z głowy, czy zagnieżdżą się w pamięci na dobre: mam przeczucie, że ponowna lektura sprawi mi znowu dużo frajdy – może nawet więcej niż pierwszy raz.  

*W. Shakespeare „Romeo i Julia”

źródło zdjęcia: https://www.empik.com/our-violent-ends-gong-chloe,p1324186351,ksiazka-p