I że cię nie opuszczę aż do śmierci... "Sherlock i upiorna panna młoda"

Tytuł: „Sherlock i upiorna panna młoda” („The Abominable Bride”)

Data premiery: świat: 1 stycznia 2016, Polska: 7 stycznia 2016

Gatunek: dramat, przygodowy, romans

Czas trwania: 1h 30 min

Wytwórnia: BBC

Twórcy: Steven Moffat, Mark Gatiss

W rolach głównych: Benedict Cumberbatch, Martin Freeman, Andrew Scott, Mark Gatiss

Na podstawie twórczości sir Arthura Conan Doyla.        

Na „Sherlocka” czekałam od momentu, gdy skończyłam oglądać trzeci sezon i nawet powtórka całego serialu raz czy nawet dwa tylko lekko osłodziła mi to czekanie. Zafiksowana na tym punkcie co prawda nie jestem, bo przede mną jeszcze sporo książek z Doylowskiej klasyki, a przecież powstało tyle innych powieści opowiadających o ekscytujących przygodach jedynego w swoim rodzaju detektywa- konsultanta. Ale czekałam, czekałam i się doczekałam. I nawet argument, że świąteczny odcinek specjalny pojawi się po polsku w telewizji niecałe dwa tygodnie po premierowym i ostatnim pokazie kinowym, do wydania tych kilku cennych banknotów na kawałek miejsca w wypełnionej po brzegi sali kinowej.

               

           „Sherlock” wraca do korzeni. Po raz kolejny stąpamy po wiktoriańskich ulicach Londynu zatłoczonych przez dorożki i wąsatych dżentelmenów w melonikach. Sherlock Holmes i jego przyjaciel, a przede wszystkim- jakby mogło się wydawać- kronikarz John Watson są już znani szerszej publiczności. W bożonarodzeniowy dzień w drzwiach domu na Baker Street staje po raz kolejny nie kto inny jak Anderson z zagadką, która wydaje się nie mieć żadnego racjonalnego wyjaśnienia. Niejaka pani Ricoletti, ubrana w suknię ślubną na oczach całej ulicy popełnia samobójstwo, by po kilku godzinach powstać z martwych i zacząć zabijać.

              

Zagrajmy w "znajdź różnice": we współczesnej wersji,
w miejscu tego obrazu wisi... rysunek czaszki. 

              Pierwsze, co od razu mnie urzekło i dało nadzieję na naprawdę dobry poziom odcinka w klimacie współczesnego Sherlocka, była przerobiona czołówka. Tak, niby takie nic, a jednak miło zdać sobie sprawę, że będzie to miało o wiele więcej wspólnego z serialem niż tylko aktorów. Wydaje mi się, że właśnie takie szczegóły oddają cały klimat i robią nastrój, zwłaszcza dla osób, które znają i kochają daną serię. Możliwość wyłapywania tych wszystkich szczegółów jest prześwietną zabawą, a Moffat i Gatiss naładowali „Upiorną pannę młodą” wieloma takimi „easter eggami”. Co jak co, ale każdy fan Holmesa, nie ważne czy wiktoriańskiego, czy tego współczesnego lubi zagadki, tropy i wyłapywanie szczegółów i szczególików.

                Uwielbiam nastrój, jaki panuje w całym, podkreślam CAŁYM odcinku. Nie jestem fanką horrorów, szczerze mówiąc nie widziałam żadnego z klasyków i jakoś mnie do tego gatunku nie ciągnie. Ale taki creepy nastrój, jak w „Upiornej pannie młodej” jak najbardziej popieram. Wiecie, mroczne, brudne uliczki, pełzająca mgła, stare zamczyska, lochy, trupioblade postaci czające się gdzieś w cieniu. Od czasów „Kobiety w czerni” lubię od czasu do czasu sobie coś takiego pooglądać. I wydaje mi się, że nie ma potrzeby, żeby krew lała się na prawo i lewo, a uszy atakował warkot piły mechanicznej, żeby podkręcić lekko atmosferę i sprawić, by ludzie wzdrygnęli się ze strachu. Dla mnie to żadna sztuka. O wiele bardziej interesujące jest, gdy wiesz, że za chwilę coś może wyskoczyć zza winkla, i czekasz, a tu nic… cisza, ciemność, powolna zmiana kadru i najazd na upiora- nie gwałtowny i krótki, ale wystarczający, by „nacieszyć oko” całym widokiem. I tak jest w nowym „Sherlocku”. Czuć ten angielski, deszczowy nastrój, podszyty w dodatku magią, którą tak uwielbiam (np. w „Sherlocku”, tylko tym z Robertem Downey Jr.). Nawet nie wiecie, jak bardzo lubię wszelki przejaw magii, zjawiska paranormalne, zwłaszcza takie, które okazują się bujdą na resorach, ale nikt nie wie, jak logicznie to wszystko wytłumaczyć. Czułam ciary, było mi zimno mimo skupienia tylu ludzi w małej sali kinowej i wszędobylskich kurtek zimowych, szalików i czapek.

W "Upiornej pannie młodej" oczywiście też jest pałac myśli
oraz liściki Holmesa do Johna, tylko w trochę innej wersji.

                W każdej historii detektywistycznej każdy szczegół jest ważny, zwłaszcza w :Sherlocku”, czego dowodem są wszystkie odcinki serialu. Ale to, co twórcy zrobili w „Upiornej pannie młodej” przebija wszystko. Każda wypowiedziana kwestia, każdy najmniejszy szczegół jest tu niezwykle istotny. Rzeczy, które wydają się na pierwszy rzut oka jakimś niedopowiedzeniem, niezauważonym błędem w scenariuszu, niedociągnięciem czy zwykłym filerem wypełniającym fabułę od jednego ważnego punktu do drugiego, w rzeczywistości są przemyślane i- jak się okazuje na koniec- niezbędne do zrozumienia całej historii. Tu nie ma błędów, tu nie ma bezsensownych filerów, to tylko my jesteśmy za mało spostrzegawczy, a jednocześnie zbyt wybiórczy jeśli chodzi o szczegóły.

Ten sposób dedukcji pojawił się już wcześniej,
 m.in w "Skandale w Belgrawii".

                Mniej więcej w połowie odcinka musicie przygotować się na totalny mindfuck (choć zapewne jesteście już o tym dobrze poinformowani ;P). Jeśli jednak będziecie bardzo uważnie śledzić całą akcję, możecie się na to przygotować. Co prawda ja tak robiłam, ale i tak zwrot akcji kompletnie mnie zaskoczył. Czy pracownicy kina podmienili taśmy?! Potrzebowałam kilku minut, by to przetrawić. Na kolejne tego typu wybryki byłam już przygotowana, choć dalej jestem pod wrażeniem tej Sherlockowej incepcji. Czytałam kilka teorii: mają one pewien sens, choć nadal nie mogę się zdecydować, która przekonuje mnie najbardziej. Jedno jest pewne: taki zabieg jeszcze bardziej zacieśnia więzi między poprzednimi sezonami a odcinkiem specjalnym, a producenci dali widzom mnóstwo wskazówek co do kolejnego sezonu. Pytanie tylko, które z nich okażą się dobrymi tropami, a które mają wręcz wyprowadzić fanów w pole.

                Kto lubi serialowy humor, nie powinien się zawieść. Ludzie już przy pierwszych scenach parskali śmiechem. Całe napięcie i uczucie grozy jest umiejętnie rozładowywany tak ukochanymi przez nas żartami. Prym jak zwykle wiedzie tutaj John, który ma kilka przebłysków geniuszu, ale reszta bohaterów nie zostaje w tyle: swoje trzy żartobliwe grosze dodają wszyscy ważniejsi bohaterowie: Sherlock, Mycroft, Moriraty, Anderson, Mary czy ukochana zarówno przez filmową ekipę, jaki i fanów serialu pani Hudson.

                Ogromne brawa należą się wszystkim, którzy sprawowali pieczę nad wizualną częścią odcinka. Scenografowie idealnie oddali nastrój wiktoriańskieo Londynu i mieszkania przy Baker Street, jednocześnie zachowując klimat towarzyszący  przez cały serial. Ale największe „wow” należy się charakteryzatorom. Myślicie, że wygląd bohaterów nie zmieni się poza ulizanymi fryzurami i podkręconym wąsem? Pozytywnie się zaskoczycie. Postaci dostały trochę owłosienia, tu i ówdzie przybyło trochę trochę tłuszczyku i naprawdę fajnie się czeka na kolejnych bohaterów z pytaniem, co tam ci filmowcy wymyślili.

                „Sherlock i upiorna panna młoda” zdecydowanie trzyma poziom poprzednich sezonów i jestem pewna, że spodoba się fanom serialu. Mimo że przenieśliśmy się kilka stuleci wstecz, co nie wszystkich może cieszyć (ja też, szczerze mówiąc, wole współczesną wersję Holmesa), to sam klimat jest dalej ten sam, a z czasem i tak się okazuje, że wcale od tej współczesności daleko nie odeszliśmy. „Sherlock” dalej zaskakuje, śmieszy, trzyma w napięciu, a przede wszystkim nie nudzi. I genialnie buduje mur z tajemnic i napięcia dookoła czwartego sezonu. Z pozoru niepotrzebne szczegóły okazują się najbardziej istotne, wątki poboczne tak naprawdę są tylko głównymi, gdy ten tytułowy okazuje się być przede wszystkim niezbędny do zbudowania mostu między trzecim a czwartym sezonem. Twórcy bawią się i eksperymentują, w ogóle nie troszcząc się o zdrowie psychiczne widzów. Nie byliby po prostu sobą, gdyby w trakcie odcinka nie rozwalili nam mózgu od środka. Ale chyba za to kocha się zarówno serialowego, filmowego, książkowego i jakiegokolwiek innego, jedynego na świecie Sherlocka Holmesa.