Po prostu żyj... Jojo Moyes "Zanim się pojawiłeś"

Tytuł: „Zanim się pojawiłeś”

Autorka: Jojo Moyes

Liczba stron: 383

Wydawca: Świat Książki

                Gdy tylko pojawił się pierwszy zwiastun „Zanim się pojawiłeś”, wiedziałam, że muszę to obejrzeć. Od razu skojarzyło mi się z „Nietykalnymi”, których uwielbiam i nigdy nie przepuszczam okazji, by sobie ten film odświeżyć. Od tamtej pory tylko czekałam, aż w Polsce zostanie wydana książka z filmową wersja okładki, bo szczerze mówiąc tamta poprzednia była, lekko mówiąc, słaba. No i tak się złożyło, że zaczęłam upragnione wakacje, film wszedł do kin, a książka do księgarń, wszyscy zaczęli o tym mówić i pisać, więc i ja rozpoczęłam lato od historii Lou i Willa, przygotowana na totalne rozbicie psychiczne po lekturze.

                Gdy poznajemy Louisę Clark, jest ona dwudziestosześcioletnią kobietą z pracą, którą lubi, rodziną, która może nie jest idealna, ale jednak kochana, wieloletnią miłością i charakterystycznym gustem. W jednej chwili  dowiaduje się, że jako główna żywicielka rodziny traci pracę, jej ojciec również może spodziewać się zwolnienia, a jej młodsza siostra postanawia wyjechać na studia. Lou jest więc zmuszona działać, jednak znalezienie pracy w okolicy małego turystycznego miasteczka graniczy z cudem. Ostatecznie postanawia przyjąć ofertę posady opiekunki i towarzyszki bogatego ex--bankiera z paraliżem czterokończynowym. Ani ona, ani jej podopieczny Will Traynor nie spodziewają się, że od tego momentu ich życie zmieni się nie do poznania.

                Zacznę od tego, że sama siebie zaskoczyłam. Po usłyszeniu tylu ochów i achów, uronieniu kilku łez na zwiastunach, myślałam, że po przeczytaniu książki dostanę takiej histerii i takiego kaca książkowego, że przez długi czas nie będę mogła się pozbierać. Spodziewałam się czegoś w stylu „Gwiazd naszych wina”, gdzie lało się strumieniami. A tutaj nic takiego nie nastąpiło. Być może za dużo się o tym wszystkim nasłuchałam, a oglądanie nawet najostrożniejszych recenzji zatytułowanych „BEZ SPOILERÓW” mimo wszystko naprowadziło mnie na zakończenie. Zresztą nie oszukujmy się: każdy wie, jak powieść się skończy, wręcz na to czekamy, nawet jeśli głośno nikt do tego się nie przyznaje. Fakt jest taki, że mimo w sumie usilnych starań ta histeria się u mnie nie pojawiła. Owszem, ścisnęło mnie za gardło porządnie, a z oczu popłynęło kilka szybko otartych łez, tak żeby domownicy nie zobaczyli i nie pomyśleli, że aż tak przejmuję się występem polskiej reprezentacji na euro, ale jakoś przeżyłam. Sam punkt kulminacyjny mnie nie zaskoczył, ale tak naprawdę to nie jest jego rola. O wiele bardziej zaskoczyły mnie wszystkie wydarzenia dziejące się tuż przed i po nim. Więc jeśli chcecie naprawdę być sponiewierani przez książkę, to a) unikajcie wszelkich recenzji, relacji, „testów na żywo” (co Wy tu robicie?! Zmiatać mi stąd!) i b) zaszyjcie się w ustronnym miejscu, gdzie nikt nie będzie Wam przeszkadzał i nie będziecie się musieli wstydzić swoich łez. Bo historia jest naprawdę wzruszająca i wstrząsająca, potrzeba tylko odpowiedniej atmosfery.

                „Zanim się pojawiłeś” nie jest jednak historią wyłącznie do płaczu, a wręcz przeciwnie: z założenia ma być raczej pozytywna i zachęcać do śmiechu. I bardzo dobrze, bo ta szczęśliwa strona uratowała tę książkę po łzowym niewypale. Za tą całą beznadzieją, bólem i współczuciem powieść jest tak naprawdę o szczęściu, a radosnych chwil tu nie brakuje. Bardzo podobał mi się humor tej historii: nie zawsze przemyślane wypowiedzi Lou, złośliwe słówka, jakimi docinali sobie główni bohaterowie, sarkazm Willa, zabawne wstawki z siostrzeńcem Louisy, niespodziewane zachowania Traynora- to wszystko sprawia, że mimowolnie po twarzy błąka nam się choćby sień uśmiechu.

                Bohaterowie są po prostu kochani. Lubię nawet tych, którzy są tutaj jako „ci źli”. Lou jest przeurocza, pełna optymizmu, energii, która bardzo często nie pozwala jej do końca pomyśleć, zanim coś powie lub zrobi, a jednocześnie nie ma ona cukierkowego życia, przez co świetnie pokazuje, że w jak gównianej sytuacji nie jesteśmy, nadal można zostać kolorowym ptakiem i szukać szczęścia na świecie. Will był dupkiem przed wypadkiem, był po wypadku i do samego końca takim dupkiem jest, ale chyba właśnie za to się go kocha. I mimo że potrafi być okropny i prawdopodobnie wielu osobom złamie serce, to nadal jest cudowny. Uwielbiam jego poczucie humoru, choć w rzeczywistości prawdopodobnie obraziłabym się za co najmniej połowę jego żartów. Patricka można nie lubić, w sensie jako człowieka, bo rzeczywiście potrafi działać na nerwy, ale jako postać w książce znowu zyskuje pewnego rodzaju sympatię. Jako lekko ześwirowany na pewnym punkcie facet, który nie do końca potrafi otwarcie okazywać uczucia, jest genialny. Reszta postaci też wykonuje świetną robotę, bez względu na to, czy są przedstawieni jako ci śmieszni, irytujący, nadęci itd. Chyba właśnie to, że nie nikt nie jest tu idealny i wszyscy są po prostu normalnymi ludźmi, sprawia, że nie można tego nie docenić i nie polubić.

                Najlepsze w tym wszystkim jest chyba jednak to, że książka opiewana jako najpiękniejsza historia ostatnich lat, wcale nie musi być odbierana w ten sposób. „Zanim się pojawiłeś” to opowieść o dwójce ludzi, którzy od totalnej neutralności, wręcz pewnego niesmaku, stają się sobie bardzo bliscy. Bardzo podoba mi się to, że Jojo Moyes nie pędziła z wątkiem miłosnym tak, że uczucia bohaterów stają się oczywiste w połowie książki. Świetne jest, jak cała sytuacja rozwija się powoli, a czytelnik, oczekując wspaniałego romansu, nie może doczekać się wybuchu miłości między bohaterami. To smutne i trochę denerwujące, ale ile bardziej ekscytujące jest to, że Will i Lou tak długo dojrzewali do swoich uczuć.

                „Zanim się pojawiłeś” rzeczywiście jest powieścią, która łapie za serce i zdobywa sympatię z miejsca. Ani przez chwilę mnie nie znużyła, nie zirytowała, a czytanie każdego kolejnego rozdziału wydawało się być czymś naturalnym. Potrafi grać na uczuciach i rzeczywiście może przejechać po czytelniku jak walec. W moim przypadku o wiele mniejszy i lżejszy walec, niż oczekiwałam, ale nie twierdzę, że cała historia spłynęła po mnie jak po kaczce. Były momenty, gdzie szeroko się uśmiechałam, były momenty, gdzie gardło mi tak ścisnęło, że z trudem przełykałam, były momenty smutku, a wręcz zdenerwowania do tego stopnia, że gdzieś w kąciku zaperliło się od łzy. I już wiem, że prędzej czy później ponownie przeczytam o Willu Traynorze i Lousie Clark- o tej drugiej być może szybciej niż mi się wydaje, bo już czaję się na drugi tom jej „przygód”, „Kiedy odszedłeś”.