Mitolodży kompilejszon i dotyk mrożący krew w żyłach... Jennifer Estep "dotyk Gwen Frost"

Tytuł: „Dotyk Gwen Frost”

Autorka: Jennifer Estep

Liczba stron: 312

Wydawca: Dreams

Stało się. Dopadło mnie wakacyjne lenistwo. Takie, że nawet nie mam ochoty wyciągnąć ręki po książkę, a co dopiero przeczytać ją i zrecenzować. Staram się jakoś ogarnąć, a czuję, że już najwyższy czas. Zdałam sobie bowiem przed chwilą sprawę, że czas działa zazwyczaj na niekorzyść powieści, filmu czy czegokolwiek. Taki los spotkał niestety pierwszy tom „Akademii Mitu”, czyli „Dotyk Gwen Frost”, dlatego postanowiłam w końcu zabrać się za post, bo jeszcze kilka dni zwłoki, a czuję, że nie zostawiłabym na książce suchej nitki.

                Gwen Frost ma niezwykły dar- jeden dotyk wystarczy jej, by poznać całą historię związaną z danym przedmiotem czy osobą- wspomnienia, uczucia, wydarzenia, w których brał udział lub których przyczyną się stał. Właśnie dlatego zostaje umieszczona w Akademii Mitu- szkole dla młodych herosów, potomków najznakomitszych rodów znanych z mitologii greckiej, nordyckiej, celtyckiej itd. Gwen nie wierzy w całe te historie. Los jednak sprawia, że staje się ich częścią, a poradzenie sobie w miejscu, które na pozór jest jej kompletnie obce, staje się najmniejszym problemem.

                Od „Dotyku Gwen Frost” oczekiwałam epickiej opowieści rodem z greckiej mitologii, którą bardzo lubię: pełną starożytnych bogów, przerażających potworów i wielkich bitew. W książce dostaniemy z tego… jedno wielkie nic. O bóstwach i wojnach dowiadujemy się w kilkustronicowych opisach tak sobie prowadzonych lekcji, a potwory to głównie posągi, które nawet nie zaszczycą mrugnięciem oka. Co prawda z czasem zwykłe mity stają się w książce prawdą i jest kilka momentów, gdzie z magią i starożytnymi wierzeniami stajemy twarzą w twarz, jednak jest ich tak mało, że nie są one w stanie uratować całej książki, która… no właśnie. Zamiast tej epickiej przygody czytelnik dostaje ponad 300 stron opowieści o rozpieszczonych dzieciakach bogatych rodziców. Akademia Mitu różni się od typowej amerykańskiej szkoły praktycznie tylko tym, że uczniowie na W-Fie ćwiczą szermierkę i potrafią strzelać różowymi iskrami z paznokci. W dodatku cała fabuła opiera się głównie na tym, na czym filmy typu „American Pie”, czyli w skrócie: kto, z kim, gdzie i ile razy. Czy naprawdę ludzie uważają, że życie nastolatków krąży tylko wokół seksu? Jak mnie to denerwuje! Nie wierzę, by młodzi ludzie naprawdę nie mieli lepszych rzeczy do roboty, tym bardziej młodzi herosi mający strzec świat przed zagładą! I nie jestem tu jakąś cnotliwą Wieśką, która chowa się w kąt i zakrywa oczy, gdy w filmach następuje scena pocałunku (jeszcze nie zapomniałam jak wygląda życie ucznia liceum i nie wygląda ono z pewnością aż tak!). Typowy przejaw skłonności Amerykanów do spłycania i koloryzowania rzeczywistości- powinnam się już przyzwyczaić. Ale coś, co zapewne miało być tylko tłem do całej powieści, zarysem rzeczywistości, w jakiej znalazła się główna bohaterka, stało się głównym wątkiem. W dodatku okazuje się on być przyczyną całej tajemnicy, która miała ratować całą powieść. Pal licho, wkurzonego Lokiego i walkę dobra ze złem damy jako dodatek do starć między rozwydrzonymi bachorami! Nie nie nie! Ja nie chcę kolejnej książki o puszczalskich dziewczynach i chłopakach-zdobywcach z tłem lekko mitologicznym. A na razie właśnie tak odebrałam „Dotyk Gwen Frost”, a wraz z nim całą „Akademię Mitu”.

                O dziwo, mimo tego wszystkiego, co napisałam wyżej, najlepszym wątkiem okazuje się być… wątek miłosny. Pomińmy to, że poza wątkami miłosnymi w różnych konfiguracjach za dużo fabuły tu nie ma, to przynajmniej jeden z tych wielu wyszedł nawet-nawet. Pomińmy też to, że ciągłe wpadanie niezdarnej bohaterki na największe ciacho w okolicy jest już cliché, to przynajmniej końcówka nie jest aż tak oczywista, co może wróżyć jakiś fajniejszy obrót sprawy.

                Dawno tak bardzo nie irytowała mnie główna bohaterka. Jeśli dodać jeszcze, że to właśnie ona prowadzi narrację, można śmiało przewidzieć katastrofę. Nawet nie wyobrażacie sobie, jak czasami miałam Gwen dość! Dlaczego? Lista grzechów jest dość pokaźna. Po pierwsze, nie rozumiem jej podejścia do mitologii. Kurczę, dziewczyna trafia do szkoły pełnej walkirii, Spartan, Amazonek i innych mitycznych rodów, dookoła aż kipi magią, poczynając od niezwykłej siły, kończąc na różnokolorowych iskrach strzelających z miejsc, gdzie normalnym ludziom się raczej nie zdarza. Sama bohaterka obdarzona jest niezwykłą mocą, podobnie zresztą jak wszystkie kobiety w jej rodzinie. Mimo to Gwen nie tylko nie zastanawia się, dlaczego w ogóle jej magiczne zdolności istnieją, ale podważa wszelkie argumenty udowadniające, że jest coś takiego jak siły wyższe, a Grecy nie wymyślili sobie Olimpu i całej reszty jako bajki na dobranoc. Skoro dziewczyna obdarzona paranormalnymi zdolnościami trafia do miejsca emanującego magią, to na jej miejscu szczerze zastanowiłabym się, czy jakieś boskie siły nie istnieją i czy aby nie warto zmienić swoich poglądów. A Gwen co robi? Mimo że dookoła dzieją się niestworzone rzeczy, czary i inne cuda-niewidy, ona okazuje się być zwykłą ignorantką, która wie lepiej od innych, a sama zaczytuje się w bajkach o radioaktywnych pająkach i kryptonicie. Po drugie i bardzo ważne: Gwen z samego charakteru nie przypadła mi do gustu. Jest ona z rodzaju tych bohaterek w stylu „ojej, jestem taka odtrącona, nikt mnie nie lubi, nie mam przyjaciół, smutno mi, bo na stołówce nikt ze mną nie chce jeść sałatki”. A przy okazji, między jedną lawiną żalów i łkań obrabia tyłki wszystkim dookoła, stale się odcina od towarzystwa i udaje, że rozpieszczone dzieciaki to nie jej liga, że jest ponad to. Poza tym, przecież to głupki wierzące w mitologiczną bujdę! Nie mam nic przeciwko bohaterom, których los nie był usłany różami, a przynajmniej nie takimi bez kolców, ale beksy to nie jest moja bajka. O wiele bardziej wolę bohaterki kick-ass. Fajnie, że Gwen nie robi z siebie bohatera, a mimo że lubi się nad sobą pastwić i cały czas roztrząsać problemy, można docenić ją za dociekliwość, cięty język i pyskatość. Na dłuższą metę jednak to wszystko zaczyna męczyć. Całe szczęście w trakcie książki trochę się to zmienia i staje się ona w miarę znośną bohaterką. Magiczny przykład na to, że każdy potrzebuje jakiejś bratniej duszy.

               Żal mi wystawiać taką ocenę. Długo starałam się uratować tę recenzję, ale nie udało się. „Dotyk Gwen Frost” dostał ode mnie brudną szmatą po twarzy. Dawno nie wylałam tak wielkiego wiadra pomyj. A najdziwniejsze w tym wszystkim jest to, że wcale nie miałam takiego zamiaru. Odkładając przeczytaną książkę, owszem, czułam ulgę, ale nie byłam do niej tak negatywnie nastawiona. Praktycznie dopiero podczas pisania wszystkie brudy wyszły na jaw, a ja sama zdziwiłam się, jak bardzo opinia o książce może zmienić się po stosunkowo krótkim czasie. Może to lepiej- spojrzeć z dystansu i opisać to, co zostało w pamięci najdłużej. Jakby nie było, prawda jest taka, że w książkę Estep nie dałam rady się wbić, a wręcz były momenty, gdy wyczekiwałam końcówki rozdziału, by móc ją odłożyć bez wyrzutów sumienia. To chyba nie świadczy dobrze o powieści, podobnie jak fakt, że książka jest przewidywalna, a finalna scena, która miała wbić czytelnika w krzesło, została odgadnięta przeze mnie dużo wcześniej (znowu, ugh). „Dotyk Gwen Frost” nie jest dobrym początkiem serii i szczerze mówiąc, trochę mnie zniechęcił do dalszej lektury. Końcówka może i zapowiada więcej akcji, więcej czegoś fajnego, jednak pierwszy tom cały czas pozostawia tę obawę, że dostanę kolejną książkę o rozpuszczonych bogaczach i outsiderze w wyciągniętej bluzie. Boję się następnych części, bo gdzieś w głębi mnie siedzi jakaś cząstka nadziei, niestety nieuzasadnionej. Fajnie się zapowiadało, bo mitologia jest bardzo wdzięcznym tematem, a wyszło... bardzo przeciętnie Z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że książka nie tyle pozostawia nieprzyjemny posmak, ile na początku jest zjadliwa, a odbija się dopiero po jakimś czasie.

PS. Poza tym okładki kompletnie nie pasują mi do treści. Nie są jakieś paskudne, ale oprócz fioletowych oczu to chyba nie mają zbyt wiele wspólnego z fabułą.