Zamiast pantofelka metalowa stopa... Marissa Meyer "Cinder"

Tytuł: „Cinder”

Autorka: Marissa Meyer

Liczba stron: 440

Wydawca: Egmont

                O “Cinder”, jak i całej “Sadze księżycowej” słyszałam już dawno i były to same dobre słowa.  Kiedy jednak miałam możliwość kupienia od razu dwóch tomów serii, wolałam zaopatrzyć się najpierw w pierwszą część, żeby w razie czego się nie zawieść. Mimo niemiłych doświadczeń związanych z czytaniem podczas roku szkolnego zaczęłam lekturę „Cinder” od razu, gdy nadarzyła się taka okazja. A teraz, gdy ją skończyłam, pluję sobie w brodę, że zrezygnowałam z drugiej części.

                Cinder jest najlepszym mechanikiem w Nowym Pekinie. Jako mała dziewczynka przeżyła niebezpieczny wypadek, z którego została cudem uratowana, niestety ogromnym kosztem. Teraz wiedzie żywot dziewczyny cyborga zostawionej na łasce swojej macochy i dwóch przyrodnich sióstr jako obywatel drugiej kategorii. Pewnego dnia do warsztatu Cinder przychodzi sam książę Kai. Jego odwiedziny wprowadzają Cinder w samo centrum politycznych rozgrywek, konfliktu z niebezpieczną królową Luny i walką z epidemią zarazy dziesiątkującej ludność na świecie.

                „Cinder” nie bez powodu nazywana jest współczesnym Kopciuszkiem. Marissa Meyer bardzo umiejętnie wplotła dobrze wszystkim znane motywy z bajki o zwykłej dziewczynie, która staje się księżniczką w zupełnie nową fabułę osadzoną w futurystycznym świecie. Odnajdywanie wszystkich podobieństw jest niezwykłą frajdą, a autorka pokazała, że z tak starej i wyświechtanej opowieści da się wykrzesać coś nowego i oryginalnego.  

Odkąd zainteresował mnie steampunk, zaczęłam bardziej doceniać również futurystyczne światy, a nowinki techniczne przestały mi przeszkadzać.  Świat wykreowany w „Cinder” jest niezwykle ciekawy. Fantastyczne wynalazki, hologramy, androidy to coś, co zajmuje głowę ludzi od lat, co ich kusi i pociąga. Mimo tych wszystkich cudowności, lustrzanych statków kosmicznych, cyborgów, gadających robotów i wszelkiego żelastwa Nowy Pekin nie wydaje się sztuczny i dość łatwo jest się w nim odnaleźć. Mimo znacznych różnic z tym, co mamy obecnie, nie jest to trudne do ogarnięcia, przez co sama lektura staje się o wiele przyjemniejsza i nie musimy się martwić o multum nowych pojęć, a możemy cieszyć się fabułą. A fragment o niezwykłości samochodu na benzynę, którym zachwyca się główna bohaterka może okazać się dla nas- kierowców i pasażerów- czymś zabawnym.

                Akcja książki nie nuży i nie miałam raczej takich momentów, które chciałabym pominąć. Marissa Meyer za każdym razem potrafiła skupić moją uwagę na fabule i nie pozwalała się nudzić, wprowadzając raz na jakiś czas mniejszy lub większy zwrot akcji. Plusem jest też fakt, że nawet po dłuższych przerwach w czytaniu mogłam szybko wejść w świat Cinder, pewne szczegóły w pamięci się zacierały, jednak mogłam szybko znaleźć wątek i nie musiałam cofać się kilka stron wstecz, bo umknęło mi coś niezbędnego do dalszej lektury. Mimo że sam główny rdzeń historii może i nie jest wyjątkowo odkrywczy, autorka dodała wiele od siebie, tworząc zupełnie coś nowego i wciągającego. Niestety znowu udało mi się po części odgadnąć zakończenie długo przed ostatnimi słowami. Nie wiem, czy jestem aż tak wnikliwym umysłem, że rozpracowuję wszystkie fabuły od ręki, czy to może dzisiejsze książki są tak przewidywalne, że nie potrzeba Sherlocka do rozgryzienia zakończenia. Chyba jednak zacznę unikać wymyślania własnych zakończeń i fantazjowania na temat treści książki, zanim ją skończę. Na pewno nie jest to plus na koncie tej książki, jednak nie jest ona tak przewidywalna, jakby się wydawało- szczerze mówiąc mimo tego, że domyślałam się końca, „Cinder” zaskoczyło mnie wyjątkowo mocno, a ostatnie rozdziały trzymały w napięciu i nie pozwalały oderwać wzroku od stron.

 Bohaterowie, również kreowani na tych bajkowych, nie są płytcy, a mają własne charaktery, nawet jeśli są zwykłymi maszynami, takimi jak Iko, którą wręcz uwielbiam. Sama Cinder jest wyjątkowo przyjemną bohaterką, którą polubiłam wręcz z miejsca. Uwielbiam momenty z księciem Kaito i z niecierpliwością czekałam na fragmenty z nim- solo albo w parze z Cinder. Chyba mam słabość do szlachetnie urodzonych, bo to nie pierwszy książę, który przypadł mi do gustu. Bardzo dobrym pomysłem była zmiana modelu „macocha+ dwie wredne siostry” na „macocha+wredna siostra+dobra siostra”- wniosło to trochę świeżości, książka zyskała jeszcze jedną pozytywną postać, a przy okazji nie zrobiono z Cinder większego odludka niż była nim naprawdę. Osobiście czekam na rozwój postaci królowej Levanny- chcę zobaczyć ją w akcji, bo kryje w sobie duży potencjał. Jest jeszcze doktor Erland, który najpierw popsuł wszystkie moje oczekiwania co do rozwoju sytuacji, później wrócił mi nadzieję, a pod koniec zaserwował niezłą bombę, która zwiastuje genialny ciąg dalszy całej sagi.

Gdy usłyszałam o „Sadze księżycowej” i poznałam dwa pierwsze tytuły (które, niestety,  jak do tej pory są jedynymi tomami wydanymi w Polsce), myślałam, że każda kolejna książka będzie oddzielną historią opartą na następnej znanej bajce, które będą miały ze sobą jedynie wspólnego autora i styl. Bardzo się cieszę, że jednak to będzie seria z krwi i kości, opowiadająca od początku do końca jedną historię. Z niecierpliwością czekam na lekturę „Scarlet”, a Wydawnictwu Egmont radzę pospieszyć się z wydawaniem kolejnych części i poganiam razem z resztą ludzi, którzy zakochali się w historii Cinder i spółki. Szkoda byłoby przerwać tak dobrą historię w połowie. Wyczuwam dobry materiał na film- dość już tych oklepanych księżniczek w bufiastych lukrowanych sukienkach, czas wprowadzić na zamek trochę stali i smaru, a kino ostatnio tak lubuje się w alternatywnych historiach disneyowskich księżniczek.