"Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął"- film

Tytuł: “Stulatek, który wyskoczył przez okno I zniknął” („Hundraåringen som klev ut genom fönstret och försvann”)

Data premiery: świat: 25 grudnia 2013, Polska: 27 czerwca 2014

Gatunek: przygodowy, czarna komedia

Czas trwania: 105 min

Reżyseria: Felix Herngren

Scenariusz: Felix Herngren, Hans Ingemansson

W rolach głównych: Robert Gustafsson, Iwar Wiklander, David Wiberg, Mia Skäringer

Na podstawie książki Jonasa Jonassona „Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął”.

                Gdy weszłam dziś na stronę Heliosa, zdziwił mnie fakt, że „Stulatek” będzie jeszcze w kinach przynajmniej do końca lipca. Zatem przynajmniej raz się nie spóźnię i dodam recenzję przed zdjęciem filmu z ekranów.

                Cóż mogę powiedzieć o ekranizacji tak brawurowej powieści? Że trzyma poziom, choć mogło być lepiej. Bardzo zawiodły mnie niektóre zmiany w całej historii, które według mnie jeśli były genialne w książce, to obroniłyby się i w filmie. Cały wątek z Chinami i Koreą Południową, zupełna zmiana wątku z Bali, niewyjaśniona sytuacja z wykształceniem Benny’ego- piasek zachrzęścił mi między zębami. Co prawda sprawa z Bali została zastąpiona inną niesamowitą historią, więc można to jakoś zdzierżyć, ale mimo wszystko to nie jest to samo. Końcówka też w porównaniu z książką nie powala na kolana. Odniosłam wrażenie, że nagle Allan z niewiadomego powodu jest oskarżony, a później, równie niespodziewanie- uniewinniony i puszczony wolno (ekhm… czy policja przypadkiem nie miała za zadanie go sprowadzić z powrotem do domu starców?). Reszta historii jednak nadal się broni, dlatego sala i tak nie mogła wytrzymać ze śmiechu (zwłaszcza pani siedząca obok). Zyskały tu szczególnie retrospekcje Allana- barwne, choć niestety niepełne, spłaszczone. Przeważnie zgodnie wybuchaliśmy w tych samych momentach, więc chyba nie było źle. Ciekawa jestem, ile osób czytało powieść lub ile w ogóle wie, że jest to ekranizacja.       

O aktorach niestety nie mogę powiedzieć zbyt wiele, a może to właśnie jest ich największa zaleta. Nie znam szwedzkich gwiazd kina, ale to tylko dodaje świeżości i uroku całemu filmowi. Jestem pod ogromnym wrażeniem odtwórcy roli Allana- czy wiecie, że grał zarówno młodego, jak i starego Karlssona? Sama się zdziwiłam, że zarówno on, jak i cała ekipa postanowiła- nie ukrywajmy- utrudnić sobie życie. Przecież o wiele szybciej i prościej byłoby zaangażować dwóch aktorów? Zabieg wyszedł jednak na dobre, Gustavsson spisał się zarówno w roli stulatka, jak i młodszego mężczyzny i genialnie odtworzył rolę „narwanego” staruszka. Osobiście wszystkich głównych bohaterów wyobrażałam sobie jako dojrzalsze, już starsze osoby. Tym bardziej zaskoczył mnie fakt, że zarówno Benny, jak i Ślicznotka są osobami „tylko” około trzydziestki. Może źle czytałam, ale wydawało mi się stosowniejsze i zabawniejsze, gdybyśmy mieli do czynienia z bandą nie za bardzo zdających sobie sprawę ze swoich czynów starszych ludzi. No i fajnie wyglądał wtedy 

pojedynek starsi i nieporadni vs. młodzi, silni i brutalni. Moim ideałem Gunilli jest przeraźliwie chuda, wręcz żylasta kobieta o ognistych włosach, a Benny- tak dla kontrastu- grubszy, łysiejący starszy pan z budki z kebabem (jak to było w oryginale). Młodzi Benny i Gunilla jednak nie wypadli źle i już po chwili zaskoczenia nawet ich polubiłam. Choć i tak wolę Ślicznotkę klnącą jak szew, a takiej w filmie raczej nie zobaczymy. Szkoda, bo byłaby wtedy o wiele bardziej charakterystyczną postacią.

Pościgi, strzelaniny, wybuchy- dużo, jak na film,
który nie jest typowym amerykańskim kinem akcji
ze Stevenem Seagalem w roli głównej...

Do tej pory oglądałam głównie amerykańskie/ brytyjskie filmy, czasem zdarzyło się coś francuskiego (wszyscy „Żandarmi”, "Asterix i Obelix, „Nietykalni”-cud miód), jakieś niemieckie bajki („Sedmiu krasnoludków: Historia prawdziwa” mmm…), oczywiście polskie klasyki. Tak naprawdę z kinem skandynawskim spotkałam się może dwa razy przy jakimś filmie bożonarodzeniowym o Świętym Mikołaju. „Stulatek” był więc dla mnie swego rodzaju nowością. Cieszę się, że nie jest to na tyle popularne, żeby zrobić do filmu lektora lub- o zgrozo- dubbing. Choć szwedzkie „bulgotanie” może na początku przypominać bełkot, a nawet serię z niemieckiego karabinu maszynowego, właśnie ono oddaje pełen klimat historii. Wyjątkowo dobrze mi się go słuchało zwłaszcza ze spokojnym, głębokim głosem głównego bohatera. Poza tym mogłam posłuchać, jak poprawnie wypowiadać np. nazwy miejscowości- kompletnie nic nie zrozumiałam, ale było fajnie.

                Obawiam się, że osoby, które najpierw przeczytają książkę i pójdą na film z przekonaniem, że będzie bardzo dokładny, mogą się srogo przeliczyć. Choć wątpię, by tych osób znowu było tak dużo- ekranizacje zdążyły już ochładzać nasze temperamenty i oczekiwania. Mimo wszystko „Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął” nadal jest filmem, który bawi, bez względu na to, jak bardzo okrojono całą fabułę. Jest z pewnością  obrazem, który nieczęsto możemy oglądać w kinach. Cenię go za jego skandynawską „egzotyczność”- czasem warto obejrzeć coś niehollywoodzkiego, bez oklepanych gwiazd i celebrytów na ekranie.

Nie jest to ten typ komedii, który wałkowany dniami i nocami mógł się już przejeść publiczności, wyłamuje się i oddziela grubą linią od szablonu głupiutkich komedii romantycznych zalewających współczesny rynek. Swoim humorem rzeczywiście przypomina „Forresta Gumpa”, trudno jednak w nim doszukiwać się głębszego przesłania, jakie niesie jego starszy brat. Ale chyba tego trochę ostatnio brakuje- inteligentnej komedii tylko do śmiechu. Nie spotkałam się ostatnio z czymś takim- z filmem, który śmieszy, ale nie banalnie i nie na siłę.

Ta niewinna muzyczka przy takich obrazach mnie po prostu rozbraja. :D