Przedpremierowo: S.J. Kincaid "Diabolika"

Tytuł: „Diabolika”

Autorka: S.J. Kincaid

liczba stron: 412

Wydawca: Otwarte

                Zgadzając się na przedpremierową recenzję „Diaboliki”, byłam w pełni świadoma tego, jak napięty grafik będę miała akurat na przełomie stycznia i lutego. Wiecie: koniec semestru, oddanie wszystkich projektów, które na chwilę przed końcem były dopiero co napoczęte, nawet sesja, która od początku wydawała się być całkiem na spokojnie, ale jednak zajmowała trochę czasu. Może właśnie dlatego przyjęłam egzemplarz recenzencki: żeby w końcu odciąć się od nauki i odprężyć przy fajnej historii? Może też dlatego, że ze wszystkich stron napływały do mnie informacje o tym, jak świetna jest ta książka, a ja dostałam tę szansę, by zapoznać się z nią jeszcze przed premierą? Ale jak to zwykle bywa, gdy ma się plany, to zawsze wyjdzie coś nie tak. Ale jestem: odrobinę później niż zamierzałam, ale z tą satysfakcją, że pokonałam sesję, pokonałam chorobę i w końcu mogę Wam co nieco opowiedzieć.

                Diaboliki to genetycznie zmodyfikowane istoty, których zadaniem jest strzeżenie życia konkretnej osoby, bez względu na wszystko. Mają chronić swojego pana, niezależnie od tego, czy niebezpieczeństwo czyha od strony śmiertelnych wrogów czy najbliższej rodziny. Taką diaboliką jest Nemezis, której panią jest Sydonia Impirian: córka senatora powszechnie uznanego za heretyka niewygodnego imperium. Los sprawia, że najskuteczniejszą ochroną dla Donii będzie wysłanie podszywającej się pod nią Nemezis na dwór samego cesarza. W ten sposób diabolika zostaje wplątana w sam środek intryg, zdrad i tajemnic, otoczona przez tyranów, obłudników i szaleńców, a przede wszystkim zdezorientowana własnymi emocjami, których jako istota nie w pełni ludzka nigdy nie powinna czuć.

                Po opiniach booktuberów, zwłaszcza tych polskich, których reakcje były zwykle bardzo żywiołowe i pełne zachwytu, po „Diabolice” spodziewałam się oryginalnej, trzymającej w napięciu, dynamicznej historii, która porywa już od pierwszych stron. Liczyłam na to, że też nie będę mogła się od niej oderwać choćby na chwilę, a później nie wyrzucę jej z pamięci przez kolejne tygodnie. Niestety tak silne emocje mi nie towarzyszyły, jednak „Diabolika” to na pewno książka godna uwagi, która zdecydowanie może zachwycić i pewnie to zrobi z większością odbiorców.

                Akcja „Diaboliki” dość szybko przechodzi do konkretów, ale z drugiej strony zostawia wystarczającą ilość czasu na oswojenie się z nowym, nieznanym światem. Czytelnik nie zostaje wrzucony prosto w wir akcji, autorka pozwala poznać i poczuć sytuację głównej bohaterki, pozycję w społeczeństwie, grożące jej niebezpieczeństwa i motywy, którymi się kieruje. To wszystko sprawia, że książka od samego początku wciąga i można ją czytać z czystą przyjemnością, zwłaszcza jeśli poświęci się jej trochę czasu. Jak zwykle polecam organizować sobie dłuższe posiedzenia z lekturą, bo to zdecydowanie lepiej pozwala wczuć się w historię. Być może dlatego pierwsze kilka rozdziałów umknęło mi z pamięci i pozostawiło nie tyle niesmak, co poczucie jakiejś pustki, gdyż próbowałam za szybko zacząć lekturę i kontynuować ją, gdy nie miałam tyle czasu, ile chciałam.

                Nemezis już na samym starcie zyskuje, jeśli chodzi o odbiór postaci, ze względu na to, że nie jest człowiekiem, a musi go udawać. Ale na tym nie kończą się jej zalety. Nemezis nie jest męczącą główną bohaterką, a wręcz przeciwnie: jest bardzo złożoną i skomplikowaną postacią. Jedną z zalet książki zdecydowanie jest możliwość oglądania, jak z każdą stroną bohaterka ewoluuje, radzi sobie z przeciwnościami losu, jak przezwycięża, a może właśnie odnajduje swoją prawdziwą naturę. Jedyne do czego bym się przyczepiła, to fakt, że momentami Nemezis bardzo denerwowała mnie podejmowanymi decyzjami, a raczej ich gwałtowną zmianą. Raczej nie powiedziałabym, że jest ona bardzo konsekwentną postacią: upartą tak, ale niezdecydowaną.

Bardzo dobrym dla niej kompanem okazuje się wręcz naturalnie następca tronu, czyli Tyrus, który również jest bardzo ciekawą postacią, którą od początku polubiłam i miałam pewne wątpliwości, kim jest naprawdę. Ta para zdecydowanie wysuwa się na sam przód wśród bohaterów pod względem złożoności, tajemniczości i oryginalności, zdecydowana większość pozostałych bohaterów raczej zlewa się w zbiorowisko zepsutych arystokratów. Warto jednak wspomnieć o babce Tyrusa, Cygnie, która może nie jest najmilszą osobą w całej książce, ale zdecydowanie dodaje historii rumieńców.

                Jeśli mam powiedzieć, co najbardziej podobało mi się w „Diabolice”, to oprócz ewolucji głównej bohaterki zdecydowanie byłby to wątek romantyczny, który w końcu nie jest nachalny, oklepany i wzięty nie wiadomo skąd. Rozwój relacji między bohaterami jest poprowadzony bardzo rozważnie, a jednocześnie ciekawie. Nie znajduję tu żadnych większych dziur w fabule, które psułyby odbiór tego wątku, wszystko tworzy logiczną całość- nawet zwrot akcji pod koniec książki, który bardzo mnie zaskoczył, a jednocześnie zadowolił. Co prawda samiuteńka końcówka książki rozczarowała mnie swoją cukierkowością, ale mogę to autorce wybaczyć, jeśli tylko zakończenie ma prowadzić do totalnego chaosu w drugiej części.

                „Diabolika” zdecydowanie ma w sobie elementy, które mogą zagwarantować jej sukces. Mamy tu ciekawych, charakternych głównych bohaterów, oryginalny świat, będący połączeniem futurystycznej wizji i średniowiecznego zacofania, wartką, ale nie przetłaczającą akcję, przyjemny wątek romantyczny, a jednocześnie dużą ilość intryg, spisków i brutalności. Pozostaje tylko czytać i liczyć na to, że kolejne części będą co najmniej tak dobre, jak otwarcie trylogii.

                Za przedpremierowy egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję Wydawnictwu Otwarte.