Nie tak odważne życie, jakby się chciało... Jojo Moyes "Kiedy odszedłeś"

Tytuł: „Kiedy odszedłeś”

Autorka: Jojo Moyes

Liczba stron: 496

Wydawca: Między słowami

                Do „Kiedy odszedłeś” podchodziłam z mieszanymi uczuciami. Jednocześnie uważałam całą historię za zakończoną, która wybrzmiała już wystarczająco, z drugiej strony był to dobry pomysł na pokazanie uczuć człowieka, który stara się wrócić do normalnego życia po ogromnej stracie i byłoby to niezmiernie ciekawe i pouczające. Która strona ostatecznie przeważyła?

                Po śmierci Willa Lou nie czuje się już niczym związana ze swoim rodzinnym miasteczkiem. Po kilkumiesięcznej podróży po Europie, osiada w Londynie i stara się na nowo ułożyć swoje życie. Nie jest to jednak takie proste, zwłaszcza że  los nie pozwala zapomnieć o przeszłości.

                Powiem od razu: mnie to nie wzięło. „Kiedy odszedłeś” to według mnie kontynuacja zbędna. Oczywiście człowiek nie cierpi mąk podczas jej czytania, ale nic Was nie ominie, jeśli Wy ominiecie tę książkę. Zwłaszcza że odnoszę wrażenie, jakby cała ta atmosfera z „Zanim się pojawiłeś” nie tylko uciekła, co została wręcz zepsuta przez kontynuację. Dlatego lojalnie uprzedzam, że (jak to przy średnio-negatywnych recenzjach bywa) mogę nie uchronić Was od spoilerów.

                Zacznijmy od głównego wątku, który wydaje mi się tak naciągany, tak wymuszony, taki nie na miejscu... Po Jojo Moyes prędzej spodziewałabym się, że Lou okaże się być przyrodnią siostrą Willa, zakocha się w kolejnym niepełnosprawnym albo że Will okaże się mieć brata bliźniaka. Cokolwiek. Ale… SPOILER ALERT!!!... Ale córka? Serio? Dla mnie to najłatwiejszy, a jednocześnie najsłabszy sposób na wrócenie całej atmosfery, całej roboty, jaką zrobił Will w poprzedniej części. W ogóle to do mnie nie przemówiło. Zwłaszcza że Lily jest dość specyficzna. Niby podobna do Traynora, a jednocześnie tak inna. I przyznaję, po jakimś czasie nawet mogłam ją polubić, już tak nie drażniła. No ale cóż można zrobić, jak nie zaakceptować, jeśli chce się przeczytać do końca? Kompletnie nie przejęło mnie to, że Will miał dziecko. Lily równie dobrze mogłaby być zupełnie obcą, zagubioną dziewczyną, którą Lou postanowiła się zaopiekować. Prawdę mówiąc, to chyba w ten sposób odbierałam ją przez całą książkę.

                Sama Lou przez większość czasu przede wszystkim przygnębia, ale nie jest to wcale słabość tej książki. Dziwne by było, gdyby przez całą powieść tryskała energią w swoich trzmielowych rajstopkach. Może to zabrzmieć okrutnie, ale cieszę się, że jej życie nie zmienia się na cukierkowe i sprawia jej więcej kłopotów niż poprzednie. Dla mnie to dowód na to, że bez względu kogo spotka się w sowim życiu, człowieka nie można zmienić. W gruncie rzeczy dziewczyna pozostaje tą samą Lou co w „Zanim się pojawiłeś”. I może to denerwować nie tylko ją, ale i czytelnika. Bo jak ona może dalej marnować swój czas i popełniać te same błędy?! A właśnie dobrze, bo gdyby jej charakter zmienił się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki i zaczęła skakać na bungee albo z dachów budynków (ups…), tylko żeby „chwytać dzień” i korzystać z życia jak Will chciał,  to bym tego nie zdzierżyła.

                Moment o państwie Clark. Czy to miało być śmieszne?! Te całe ich kłótnie o  byle co: nieogolone nogi i wieczorki literackie? Te całe dramy, rzucanie nie tylko mięsem dosłownie i w przenośni, a potem brawurowe pojednanie. Dla mnie było to co najmniej komiczne i żałosne. Z sympatycznych ludzi, którzy może nie zawsze się dogadują między sobą i ze swoimi córkami, Moyes zrobiła dwoje dziwaków, którzy prześcigają się w swojej śmieszności, jedząc na przykład kanapki z babcią klozetową. Jeśli tak kończą rodzice po wyprowadzce dzieci, to ja chyba nie zaryzykuję i zostanę w rodzinnym gniazdku.

                Pod względem technicznym. Wiecie, że lubię zmiany narracji itd. O ile użyte jest to w całym cyklu. Z tego co kojarzę, w „Zanim się pojawiłeś” są dwa momenty, gdy historii nie opowiada Lou. Prolog, w którym poznajemy życie Willa sprzed wypadku oraz list po wszystkim, co działo się w Dignitas. Nie mam żadnych zarzutów. Co mamy w „Kiedy odszedłeś”? Najpierw kilka rozdziałów w czasie teraźniejszym, które irytowały mnie niemiłosiernie, bo w poprzedniej części nie ma ani ani takiego momentu. Potem jakimś cudem przechodzimy do czasu przeszłego. Aż w końcu, gdzieś w środku, na rozdział czy dwa przenosimy się do głowy Lily, a raczej jakiegoś ducha unoszącego się nad nią, który opowiada wszystko w trzeciej osobie i czasie teraźniejszym, który po akapicie zmienia się w retrospekcję, czyli na powrót do czasu przeszłego. W tych właśnie momentach włączał mi się tryb Polaka-buraka i sztucznie pogrubionym głosem moje myśli krzyczały: „No ja przepraszam bardzo…!”.

                „Zanim się pojawiłeś” i „Kiedy odszedłeś” wydają się nie mieć nic wspólnego poza rdzeniem historii. I to mnie irytuje. To tak jakby czytało się książki dwóch różnych autorek, a raczej książkę i jakieś średnio-dobre fanfiction na Wattpadzie. „Me Before You” nie było najlepszą historią miłosną ever, najlepszym wyciskaczem łez, jaki kiedykolwiek czytałam. Ale była dobra. Złapała mnie, czytało się ją łatwo, a potem nawet mnie wzruszyła, trąciła tę wrażliwą strunę. A „After You”? Boję się, że to wszystko popsuło. Były momenty, które też mnie wciągnęły, które mną wstrząsnęły, że wracałam kilkukrotnie do kilku stron, bo były dobre. Ale w ogólnym rozrachunku wyszło słabo. W ogóle nie utożsamiam się z tą historią. Kiedy to w ogóle było wydane? Przed pracami nad ekranizacją czy już po? Bo „Kiedy odszedłeś” niemiłosiernie przypomina te kontynuacje, które zostały napisane tylko po to, żeby sprzedać coś jeszcze, dopóki hype na danego autora, powieść czy temat jeszcze trwa. Może kupię książkę na własność, ale tyko po jakiejś niezłej promocji i chyba tylko po to, żeby mieć „cały cykl” na półce. SORRY!