Cassandra Clare "Miasto kości"

Tytuł: „Miasto kości”

Autorka: Cassandra Clare

Liczba stron: 507

Wydawca: Wydawnictwo MAG

O „Mieście kości” słyszałam już jakiś czas temu, ale tak naprawdę nigdy nie czułam większej chęci, by zapoznać się z twórczością Cassandry Clare. Dopiero niedawno, gdy zaczęłam uważniej śledzić blogi recenzecnkie oraz polskiego i zagranicznego booktuba, seria mi o sobie przypomniała, a ja zechciałam w końcu na własnej skórze sprawdzić, czy te „ochy i  achy” na jej temat nie są przekoloryzowane i czy książka naprawdę jest tak wciągająca, dowcipna i trzymająca w napięciu. Wrzuciłam ją szybko na listę życzeń na Lubimy czytać oraz do przechowalni w księgarni internetowej, a już kilka dni później dzierżyłam pierwszy tom serii w dłoni, wychodząc dumnym krokiem z księgarni (nie mogłam się powstrzymać). Po chwilach tradycyjnego głaskania, tulenia i wąchania książki zabrałam się za lekturę.

                Na początku można by pomyśleć, że Clary Fray jest zwykłą amerykańską nastolatką. Dziewczyna sama o sobie tak myśli, przynajmniej do czasu, gdy staje się przypadkowo świadkiem bardzo dziwnej sceny w jednym z nocnych klubów. Kilka dni później jej mieszkanie zostaje zdemolowane, a matka uprowadzona. Cały świat Clary przewraca się do góry nogami. Odkrywa ona tajemnice jej matki: świat Nocnych Łowców, demonów i innych nadnaturalnych stworzeń. Clary postanawia za wszelką cenę odnaleźć matkę, która okazuje się być zamieszana w zniknięcie kielicha Anioła Raziela- mitycznego artefaktu, którym interesuje się cały nadnaturalny świat, z groźnym i szalonym Valentinem na czele.

                „Miasto kości” miało ten wątpliwy zaszczyt i przykry obowiązek przypomnienia mi, dlaczego rok szkolny nie nadaje się do czytania książek. Po raz kolejny postawiono mnie w wewnętrznym konflikcie: zostawić te wszystkie cudeńka na półce w spokoju i dać im szansę na pełen wydźwięk w przyszłości, czy jak najszybciej zabrać się za czytanie, by poznać nowe historie. To była masakra piłą mechaniczną, tortura zarówno dla mnie, jak i dla „Miasta kości”. Tak naprawdę zrobiłam krzywdę tej powieści, a przez to całej serii, dlatego też nie wiem, co tak naprawdę o niej sądzę.

Nie lubię czytać długich rozdziałów, wolę mieć szansę na to, by czytać tyle, na ile mam ochotę: pięć stron, pięćdziesiąt, pięćset, móc w każdej chwili przerwać i znowu zacząć. W „Mieście kości” przerw musiałam robić aż nadto, mimo że rozdziały są takie „akurat”. Nie powinnam mieć problemów z przeczytaniem ich na raz, tymczasem musiałam je dzielić na dwa, trzy razy wbrew własnej woli. Doszłam do wniosku, że czytanie małej ilości stron jest bardziej denerwujące i męczące niż czytanie całych książek za jednym "zasiądnięciem". Za nic nie mogłam się wbić w fabułę, poczuć klimat historii, wsiąknąć po uszy. Dlaczego? Bo mogłam czytać albo po pierwszej w nocy, gdy już miałam dość wszystkiego, albo ratami na przerwach, oczywiście równocześnie przygotowując się do zajęć, odrabiając niedokończone prace domowe i prowadząc jakiekolwiek życie towarzyskie, albo cichaczem pod biurkiem na lekcji informatyki. I w sumie jestem zła na siebie, że zaczęłam akurat tę książkę, która a) do cieniutkich nie należy i potrzebuje czasu oraz b) naprawdę zasługiwała na uwagę i zapowiadała się bardzo dobrze. Powieść nie wypadła źle- miałam przebłyski, gdzie czekałam ze zniecierpliwieniem na to, co się wydarzy i zatracałam się w świecie „Darów anioła”. Bohaterowie zyskali moją sympatię, snuję na ich temat pewne plany, czekam na rozwiązanie tajemnic i wytłumaczenie niedomówień, mogę nawet powiedzieć, że dołączyłam do tzw. „teamów” i wiem, co chciałabym zobaczyć w następnych częściach. Opiewany humor mnie nie zawiódł- całość przepełniona jest dowcipnymi momentami, ciętymi ripostami i żartem sytuacyjnym i nie wiem, czy śmiałam się z tego tylko dlatego, że czułam się zobligowana różnymi opiniami, czy rzeczywiście uznawałam to za fajny żart czy przemyślany sarkazm. Jakby nie było, cieszyłam się grą słów, jakimi Clare naszpikowała książkę i czekałam na kolejne gagi. Nie mogłam jednak tego wszystkiego doświadczyć w stu procentach i wiem, że gdybym „Miasto kości” czytała spokojniej i uważniej, książka spodobałaby mi się o wiele, wiele bardziej. Jest to jednak tylko i wyłącznie mea culpa- moja i mojej nieogarniętości.

Swoją drogą przyjemność z czytania zepsuł mi po części też wcześniej obejrzany film. Zrobiłam to pod wpływem chwili, gdy się nudziłam, a jeszcze nie pomyślałam, że warto byłoby najpierw przeczytać książkę. Naprawdę nie sądziłam, że ta fala krytyki rzeczywiście ma odzwierciedlenie w rzeczywistości. Tymczasem tak, zgadzam się, mimo pobieżnie przeczytanej książki i niezbyt dokładnego obejrzenia ekranizacji, film zmiażdżył fabułę i mimo że niewiele z niego wyniosłam, zepsuł mi przyjemność z kilku kluczowych momentów. Niestety, mimo sporo uszczuplonej i przekłamanej fabuły, okazał się jednym wielkim spoilerem, przez co lektura w kulminacyjnym momencie okazała się nadmuchanym do połowy balonem, z którego powoli, z irytującym piskiem ucieka powietrze. Ponieważ znałam zakończenie, całość ratowały tylko dialogi, i sposób opisania tego, co już niestety wiedziałam. I tak oto „Miasto kości” przypomniało mi o kolejnym kardynalnym błędzie, który dość często popełniam. Dlatego jeśli macie zamiar przeczytać książkę, pod żadnym pozorem nie idźcie w moje ślady i nie sięgajcie najpierw po film. Zresztą po lekturze też raczej nie polecam.

                Postanowiłam zrobić sobie przerwę, jeśli chodzi o „Dary anioła”, ale na pewno nie daję serii spokoju i kiedyś do niej wrócę. Gdy tylko nadarzy się okazja, zaopatruję się w „Miasto popiołów”, choć tym razem może poczekam, aż najbardziej burzliwy okres w moim dotychczasowym życiu, czyli matura, się skończy. Wiele osób mówi, że pierwszy tom jest tym najsłabszym. Jeśli tak, to seria ma u mnie świetlaną przyszłość, zwłaszcza jeśli w końcu poświęcę jej tyle czasu, ile będę chciała.