Ale to było dobre!- "Ale musicale!"

Jak zapowiadałam na Facebook’u, nie mogłam ominąć tak wielkiego wydarzenia kulturalnego w moim doświadczeniu.

Jeśli ktoś oczekuje spójnej historii, fabuły itp., niestety się przeliczy. „Ale musicale” to właściwie rewia najpiękniejszych piosenek z musicali popularnych na całym świecie. Wybierając się na spektakl, będziemy mogli posłuchać największych przebojów Teatru Romy, piosenek z takich musicali, jak: „Koty”, „Deszczowa Piosenka”, „Upiór w operze”, „Taniec wampirów”, „Crazy For You”, „Miss Saigon”, „Grease”, „Les Misérables” fragmenty musicali dziecięcych („Mała syrenka”, „Alladyn”, „Akademia Pana Kleksa” czy nie wystawianego w Romie „Króla Lwa”), a także światowych sukcesów, które do tej pory nie gościły pełnometrażowo na warszawskiej scenie, m.in. „Chicago”, „Nine”, „Jesus Christ Superstar”, „Księga Mormona”, „Mamma Mia!” i „Newsies”, „Notre-Dame de Paris” i wiele innych. W sumie dwa tuziny występów i ponad dwie godziny naprawdę dobrej muzyki.

Od samego początku „Ale musicale” złapały mnie za serce. Przez cały czas siedziałam jak na szpilkach, a moim ciałem wstrząsały dreszcze. „Koty” to dosłownie wybuchowy, brawurowy początek zapowiadający świetne show. „Małą syrenkę”, którą oglądałam dobre kilka lat temu, znałam na pamięć, co naprawdę mnie zdziwiło. Wychodzący upiór tuż przed moim miejscem, tańczące przy mnie wampiry i inne kreatury o mało nie doprowadziły mnie do palpitacji serca. Śmiało mogę nawet powiedzieć, że jeszcze chwila, jeszcze jeden poruszający do głębi kawałek, a zaczęłabym ryczeć jak bóbr. „Jesus Christ superstar” to chyba właśnie jeden z najbardziej poruszających kawałków tego koncertu. Podobnie jest z „Tańcem wampirów” i piosenką „Na orbicie serc”, którą wręcz uwielbiam, choć wykon nie pobił genialnej Bonnie Tyler. Podczas przerwy doszłam do wniosku, że kompletnie nie nadaję się do czegoś takiego- za bardzo wszystko przeżywałam. A może moja reakcja jest właśnie adekwatna, może właśnie dobrze, że o mało się nie poryczałam? Kto wie? Fakt jest taki, że te dwie godziny upłynęły mi jak godzina lub mniej i szczerze mówiąc, jeśli poziom nadal byłby tak wysoki, mogłabym tam siedzieć drugie tyle. Oczywiście, że były piosenki lepsze i gorsze, jedne śmigały z prędkością światła, inne dłużyły się wręcz niemiłosiernie, co nie zmienia jednak ogólnego odbioru.

Jestem pod totalnym wrażeniem muzycznego aspektu spektaklu, który jest przecież głównym elementem przedstawienia. Pomijając naprawdę cudowne, najczęściej ogólnie znane piosenki z najwybitniejszych musicali świata… ci ludzie naprawdę świetnie śpiewają! A przy tym tańczą, skaczą, robią akrobacje, jakie się filozofom nie śniły i nadal jest to perfekcyjne. Na początku podchodziłam do tego bardzo sceptycznie- tyle się nasłuchałam „śpiewania na żywo”, np. w telewizji, że przez pierwszych kilka piosenek naprawdę żyłam w przekonaniu, ze to wszystko jest nagrane. Chyba nie mogłam uwierzyć, że można aż tak dobrze śpiewać.  Zachwyciło mnie to i jednocześnie zasmuciło (tak bardzo chciałabym umieć TAK śpiewać). Co prawda wydawało mi się czasem, że nie wszystko tam gra, że może piosenki nie są perfekcyjnie dobrane do tonacji aktorów, że może coś tam zgrzytnęło raz czy dwa, ale myślę, że tylko mi się wydawało. No, może mam troszeczkę racji, ale tylko troszeczkę.

Jak na taką mnogość musicali, nie można narzekać na takie aspekty jak dekoracje itp. Oczywiście nie porażają przepychem, warto jednak pamiętać, że pomiędzy poszczególnymi piosenkami na zmianę scenografii jest naprawdę kilka sekund, zwłaszcza gdy trzeba „przebudować” scenę kompletnie. Kto zamierza na to narzekać- cóż, zalecam spróbować samemu zrobić to, co ludzie muszą zrobić w Romie. ;) Zwłaszcza że mamy wystrzeliwane fajerwerki i sreberka, sunące po scenie i wynurzające się platformy, klatki, po których skaczą tancerze, pływające łódki, latające dywany, sunące mgły i inne bajery.

Cóż mogę powiedzieć. Tylko tyle, że nie mogę żałować, że pojechałam do Romy i wydałam naprawdę śmieszne pieniądze na takie coś. Nie jest to moje pierwsze spotkanie z tak dużym wydarzeniem muzycznym (nigdy nie wybaczę, że „Szansa na sukces” została zdjęta z anteny, bo koncert w Sali Kongresowej to niezapomniane przeżycie, z którego mogłam na żywo cieszyć się tylko raz), a na pewno nie jest ostatnim. Już niedługo, bo w maju wybieram się już na pełnometrażowego „Upiora w operze”, a być może uda mi się spełnić jedno z moich marzeń, czyli zobaczenie „Romea i Julii” na żywo (trzymam za słowo moją panią profesor od polskiego ;)). Możecie  to uznać za zapowiedzi następnych relacji. Jeśli ktoś się zastanawia, czy warto się wybrać na „Ale musicale!”- gorąco polecam. Według mnie świetny wstęp do obejrzenia któregoś z musicali (teraz chciałabym zobaczyć wszystkie, mówię z ręką na sercu). Siedzenie nawet na dostawkach lub na schodach gwarantuje niesamowite przeżycia. Jeśli chcecie cieszyć się spektaklem w stu procentach, radzę zająć miejsca jak najbliżej sceny, najlepiej na środku- gwarantuję niezapomniane, wręcz ekstremalne przeżycia. Osobom o słabszych nerwach polecam rzędy od ósmego wzwyż. ;) Zresztą, nie muszę nic więcej mówić- sala wypełniona po brzegi mówi sama za siebie.

P.S. Trzeba wspomnieć, że jest to niepowtarzalna okazja zobaczenia „blondynki z Playa” na żywo!