Cassandra Clare "Miasto popiołów"

Tytuł: „Miasto popiołów”

Autorka: Cassandra Clare

Liczba stron: 528

Wydawca: MAG

                Gdy trzy lata temu sięgnęłam po „Miasto kości”, świat Nocnych Łowców nie oczarował mnie na tyle, by od razu sięgać po kolejne tomy, ale obiecałam sobie, że prędzej czy później do serii wrócę. I tak się stało na początku tego roku, gdy zdobyłam kolejne dwa tomy. Uznałam więc, że najwyższy czas odświeżyć sobie pierwszy tom Darów Anioła i dać serii drugą szansę.

                Świat Clary w jednym momencie wywrócił się do góry nogami… i to nie raz. Musi zostawić swoje dotychczasowe życie nowojorskiej jedynaczki samotnie wychowywanej przez matkę i zmierzyć się ze swoim prawdziwym, choć poznanym zbyt późno, życiem. Teraz należy do nadludzkiej rasy wojowników walczących z siłami zła, widzi fantastyczne stwory, a co najtrudniejsze, musi pogodzić się z uczuciami, którymi darzy swojego brata, a które zdecydowanie nie ograniczają się do braterskiej miłości. Sprawy komplikuje oczywiście również Valentine, który nie zwalnia ze swoimi planami naprawienia społeczności Nocnych Łowców i całego magicznego podziemia.

                Za każdym razem, gdy natrafiałam na opinię, że „Miasto kości” wcale nie jest tak fenomenalne, pojawiał się komentarz, że pierwsza część serii jest najgorsza i całość rozkręca się dopiero później. Pomyślałam sobie: „Spoko, będzie dobrze, jeszcze się do tej serii przekonam, druga część podobno ma być o wiele lepsza”. No i… nic. „Miasto popiołów” jest dla mnie znacznie mniej angażująca i spójna, a całość po raz kolejny zlało mi się w jedną niewyraźną plamę.

Przyznaję, znowu popełniłam ten błąd i przeciągnęłam lekturę niemiłosiernie długo, książka czekała na mnie zaczęta od wiosny, więc siłą rzeczy coś mi umknęło. Najgorsze jest jednak to, że w czasie tych kilku wolnych chwil wcale nie ciągnęło mnie do kończenia tej historii, a gdy zaczynałam ją w końcu czytać, mogłam przebrnąć przez jeden, maksymalnie dwa rozdziały na raz, a później albo odkładałam książkę, albo po prostu przysypiałam. Nieważne, ile razy zaczynałabym czytać, za nic nie mogłam się wbić w fabułę. Nie kojarzę żadnych przełomowych momentów, a tym bardziej wydarzeń, które do nich doprowadziły, aż do punktu kulminacyjnego, który prawdopodobnie zapadł mi w pamięć właśnie dlatego, że porządnie przysiadłam do lektury i skończyłam tę jedną trzecią powieści ciągiem. „Miasto popiołów” było dla mnie niczym filer w serialu anime: można obejrzeć taki odcinek, ale pominięcie go nie zmienia odbioru całości.

Natomiast punkt kulminacyjny przyszedł tak szybko, że nawet nie mogłam porządnie ułożyć wszystkiego w głowie i przygotować się na koniec. Wydaje mi się, że Clare wydając „Miasto popiołów” miała jeszcze bardzo duże braki i nie potrafiła stworzyć ciekawej, a przy okazji logicznej i uporządkowanej fabuły, której tempo się nie rwie przez całą powieść. bo książka jest bardzo nierówna i tych braków nie przysłaniają nawet przebłyski humoru, z którego seria słynie.

Mimo wszystko zaczęłam zżywać się z głównymi bohaterami. Nie wiem, dlaczego, ale naprawdę kibicowałam Clary, Jace’owi, Isabelle, Alecowi i Simonowi i z niecierpliwością czekałam na to, jak potoczą się ich losy. Gdybym miała kontynuować serię, to tylko po to, by dowiedzieć się, co ostatecznie im się przytrafi i jak skończy się ich historia. Walić rozgrywki polityczne i fantastyczny świat, czytałabym o tych bohaterach nawet w młodzieżówce.

„Miasto popiołów” nie zachęciło mnie ani do kontynuowania serii, ani do lektury innych książek Clare. Postanowiłam dać Darom Anioła jeszcze jedną szansę. Jeśli „Miasto szkła” jako zakończenie oryginalnej trylogii do mnie nie przemówi, nie zamierzam na siłę wpychać się do świata Nocnych Łowców, w którym najwyraźniej mnie nie chcą. Wszystko w rękach trzeciego tomu. Na razie twórczość Cassandry Clare musi zostać w kategorii „meh”.